Κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε...
Στον παράδεισο έχω σημάδεψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο...
1 Comments:
Καλορίζικο το ιστολόγιο σου Κατρινούλα και ωραίο το ποιηματάκι, σε φιλώ
Χ.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home