Cat

Unicorn and Pegasus

Ακόμα ένα πρωί...

...που άνοιξα τα μάτια και το βλέμμα κόλλησε στο γαλάζιο του ουρανού, έξω από το παράθυρο. Όχι ακριβώς γαλάζιο, είναι που ακόμα δεν είχε βγει ο ήλιος, ίσα που άρχιζε να χαράζει και πέρα στον ορίζοντα διέκρινα μια κόκκινη κηλίδα που ξεπρόβαλε σιγά σιγά για να μετατραπεί αργότερα σε ήλιο φωτεινό και οι αχτίδες του τώρα ζεσταίνουν την γυρισμένη μου πλάτη. Γυρνάμε την πλάτη στον ήλιο και στη θάλασσα σιγά σιγά, φθινοπώριασε.
Ανυπομονώ να έρθει ο χειμώνας, μου έλειψε το κρύο κι η βροχή, δε μου πάει το καλοκαίρι, είναι πολύ φωτεινό, είναι κι αυτή η ζέστη που σε πνίγει το απομεσήμερο.
Θέλω να βγω στην αυλή μου και καθισμένη αναπαυτικά στις μαξιλάρες, να παρατηρώ τα πουλιά και τις πεταλούδες που φτερουγίζουν ανέμελα πάνω απ΄τα λουλούδια ή μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων.
Οι γάτες μου να αρχίσουν το ξέφρενο χορό τους, που άλλοτε μοιάζει παιχνίδι κι άλλοτε πάλι μοιάζει με μεγάλο θυμό, έτοιμο να ξεσπάσει.
Σαν απρόσμενη μπόρα που σε πιάνει στη μέση του πουθενά και δεν έχεις καταφύγιο να κρυφτείς, βρέχεσαι και η υγρασία διαπερνά το κορμί κι όμως σ΄αρέσει.
Φθινοπώριασε...

Η μοναξιά της θλίψης

Γιατί ποτέ κανείς δε λόγισε τη μοναξιά της θλίψης...
Η θλίψη που μέσα σου θεριεύει, σε στήνει στον τοίχο, σε μια σκοτεινή γωνιά.
Αόρατος θαρρείς πως είσαι.
Η μοναξιά που έρχεται απ' τη θλίψη, τη μέσα απόγνωση.
Η θλίψη που δε λογαριάζει τις φωνές, τα γέλια, τις χαρές.
Η μοναξιά που αποκοιμήθηκε στον ώμο σου...
... και πόσο λυπάσαι να την ξυπνήσεις...

Κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε...

Στον παράδεισο έχω σημάδεψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο...