Ακόμα ένα πρωί...

...που άνοιξα τα μάτια και το βλέμμα κόλλησε στο γαλάζιο του ουρανού, έξω από το παράθυρο. Όχι ακριβώς γαλάζιο, είναι που ακόμα δεν είχε βγει ο ήλιος, ίσα που άρχιζε να χαράζει και πέρα στον ορίζοντα διέκρινα μια κόκκινη κηλίδα που ξεπρόβαλε σιγά σιγά για να μετατραπεί αργότερα σε ήλιο φωτεινό και οι αχτίδες του τώρα ζεσταίνουν την γυρισμένη μου πλάτη. Γυρνάμε την πλάτη στον ήλιο και στη θάλασσα σιγά σιγά, φθινοπώριασε.
Ανυπομονώ να έρθει ο χειμώνας, μου έλειψε το κρύο κι η βροχή, δε μου πάει το καλοκαίρι, είναι πολύ φωτεινό, είναι κι αυτή η ζέστη που σε πνίγει το απομεσήμερο.
Θέλω να βγω στην αυλή μου και καθισμένη αναπαυτικά στις μαξιλάρες, να παρατηρώ τα πουλιά και τις πεταλούδες που φτερουγίζουν ανέμελα πάνω απ΄τα λουλούδια ή μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων.
Οι γάτες μου να αρχίσουν το ξέφρενο χορό τους, που άλλοτε μοιάζει παιχνίδι κι άλλοτε πάλι μοιάζει με μεγάλο θυμό, έτοιμο να ξεσπάσει.
Σαν απρόσμενη μπόρα που σε πιάνει στη μέση του πουθενά και δεν έχεις καταφύγιο να κρυφτείς, βρέχεσαι και η υγρασία διαπερνά το κορμί κι όμως σ΄αρέσει.
Φθινοπώριασε...